Müzik

Dream Theater’ı her duyduğumda en az bir kere çıkarıyorum bu bebeği yuvasından, önce o muhteşem tonları yakalayabilmek adına birkaç ayar yapıyorum. Sonra başlıyorum çal(alama)maya. Gitarda da aynısı olmuştu, klasik gitarla başladı müzik serüvenim. Sonra gitara bok atıp gittim bi Cort X6 aldım, simsiyah, bir de marshall amfi. Başlarda güzeldi herşey, hele ki o tremelo kolu yordamıyla çıkan ses, tüm sinir stresi atıyordu üzerimden. Bir eksiklik vardı sanki. Pedalları inceliyor parçaları dinlerken bulundukları yerlere dikkat ediyordum....

Tam 11 sene geçmiş üzerinden. O sabah kahvaltı masasının etrafında, televizyon karşısında oturmaktaydım diğer aile fertleriyle birlikte. Tüm kanallarda aynı anda eski programları gösterilmeye başlandığı anda anlamıştım bir terslik olduğunu. O gün bu gündür korkarım hep, sevdiğim insanları tüm mecralarda aynı anda görmeye. Müsaadenizle çocuklar demiş ve ayrılmıştı Barış Manço aramızdan 1 Şubat 1999 gününü gösterdiğinde tarih. Barış abimizdi o bizim. Çocukluk anılarımızın en güzellerinden biriydi. Türkiye’nin görüp görebileceği en sağlam adamlardandı benim gözümde, şu anki duruma baktığımızda hem müzisyenlik hem de televizyonculuk açısından....